Pierre-Marie Delfieux urodził się 4 grudnia 1934 roku w Campuac (Aveyron) we Francji, w rodzinie chrześcijańskiej, jako trzeci z sześciorga dzieci. Dom rodzinny znajduje się na rynku miasteczka, naprzeciw kościoła, gdzie w wieku 6 lat przystąpił on do Pierwszej Komunii Świętej. Począwszy od tego dnia, jak mówił, codziennie karmił się Eucharystią. Każdego rana służył do Mszy świętej przed pójściem do szkoły. W szkole był dobrym uczniem, tak iż pewnego dnia nauczyciel w nagrodę wręczył mu książkę opowiadającą o „oficerze, który stał się księdzem”. Młody Pierre zafascynował się człowiekiem, który widniał na okładce z czerwonym sercem wyszytym na piersi. To był początek długiej przyjaźni z Karolem de Foucauld.

W wieku 11 lat wyjechał do internatu Kolegium NMP Niepokalanie Poczętej w Espalion, gdzie miał za współucznia Georges Surbier, przyszłego biskupa Nantes. Pilnie przykładał się do nauki, ale także i do gry w piłkę nożną. W ostatnim roku nauki decydujący wpływ na niego miały rekolekcje odprawione w pewnym ośrodku maryjnym – uświadomił tam sobie miłość, jaką został umiłowany i zdecydował się odpowiedzieć na wezwanie jakie usłyszał w czasie swej Pierwszej Komunii Świętej.

Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Rodez. Dla ukończenia studiów teologicznych został posłany na Instytut Katolicki w Tuluzie, na studia filozoficzne zaś i studia nauk społecznych udał się na paryską Sorbonę. Po dwóch latach służby wojskowej odbytej na Madagaskarze w charakterze nauczyciela w kolegium Jezuitów, 29 czerwca 1961 roku otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze w Rodez. Kilka lat pozostał w Rodez jako wikariusz katedry.

W 1965 roku, na prośbę przyszłego kardynała Lustiger, ówczesnego odpowiedzialnego, dołączył do ekipy duszpasterzy akademickich Centrum Richelieu, skąd wywodzi się wielu biskupów. Tam spotkał się z Jacques Perrier, Francis Deniau, Guy Gaucher… W sposób szczególny powierzeni mu zostali studenci lingwistyki, którzy w tamtym czasie mieli wykłady w Grand Palais.
Życie centrum duszpasterskiego było intensywne, pełne inicjatyw. Bp Gaucher wspomina jeden ze studenckich week-endów zorganizowanych przez ks. Delfieux dla studentów anglistyki, który zgromadził 600 studentów, pobijając tym wszelkie rekordy!

Organizowane były pielgrzymki: tradycyjna pielgrzymka do Chartres, ale także pielgrzymki do Włoszech, Hiszpanii, Ziemi Świętej… Ks. Delfieux odkrywał tam, jaką wagę może mieć dla życia wiary pielgrzymowanie śladem Jezusa. Bardzo przywiązany do Ziemi Świętej nie przestawał regularnie prowadzić pielgrzymek braci i sióstr jerozolimskich oraz świeckich związanych ze Wspólnotami, z których ostatnia miała miejsce w 2012, w czasie, gdy cierpiał już na swą ostatnią chorobę. W tych latach 60-tych odkrył również pustynię i stał się w Centrum Richelieu specjalistą wyjazdów na Saharę do Tamanrasset i miejsc związanych z bratem Karolem de Foucauld.

Tak więc, kiedy po siedmiu latach tego apostolatu naznaczonego rewolucją Maja 68, został mu zaproponowany rok szabatowy, nie mógł się oprzeć wołaniu pustyni i wyjechał najpierw do Beni-Abbes, do wspólnoty Małych Braci Jezusa, a potem do Assekrem, znajdującego się w masywie Hoggaru. Na tym kamienistym płaskowyżu, znajdującym się na wysokości blisko 2000 m n.p.m. br. Karol zbudował dla siebie pustelnię, gdzie mieszkał przez krótki czas, i która ciągle jest zamieszkiwana przez jednego z Małych Braci. Ks. Delfieux własnym rękami zbudował na drugim krańcu płaskowyżu inną pustelnię, której nadał imię „Betlejem”. Spędził tam dwa lata, mając w niedziele towarzystwo br. Jean-Marie, a kamienie i gwiazdy przez resztę czasu. Na pustynię wyjechał z tym, co – jak mówi – wystarczy: Pismem Świętym i Eucharystią.

Jednak turyści i pielgrzymi przynosili czasem także i na Assekrem wieści ze świata. I tak, któregoś dnia dotarł tam zaprzyjaźniony kapłan, któremu ks. Delfieux starał się dodać odwagi, ale który jednak wkrótce porzucił kapłaństwo. Innego dnia br. Jean-Marie pokazał mu wycinek gazety: kard. Marty dzielił się w nim swoim pragnieniem, by w Paryżu pojawili się „mnisi roku 2000”. Powoli dojrzewały w nim pragnienia: wieść życie braterskie, we wspólnym sprawowaniu liturgii, by tak głosić Ewangelię. Narzuciło się mu także przekonanie, że prawdziwa pustynia znajduje się dzisiaj w miastach i że to tam należy się udać, by tworzyć oazy modlitwy. Decyzja zostaje podjęta: w czerwcu 1974 opuścił Assekrem i udał się do kard. Marty, podobnie jak on pochodzącego z Rouergue a wówczas arcybiskupa Paryża, by powierzyć mu swoje pragnienie: stać się mnichem w mieście.

Ponieważ pragnienie to było zgodne z intuicją Kardynała, wspólnota mogła powstać. Został jej powierzony kościół w centrum Paryża – St Gervais znajdujący się nieopodal Ratusza i dzielnicy Les Halles. Przez cały rok ks. Delfieux dopracowywał swój projekt i zbierał pierwszych towarzyszy. Istotą przedsięwzięcia było: życie wierne wymogom monastycznym i trzem ślubom czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, przystosowane jednak w swej formie do rzeczywistości posoborowego Kościoła i współczesności. Akcent został położony na modlitwę osobistą i wspólnotową z rozbudowanymi liturgiami śpiewanymi w kościele otwartym dla każdego. Życie braterskie przeżywane w mieście, w mieszkaniach czy domach wynajmowanych stanowiło element zasadniczy. Wspólnota świadomie nie chciała stawać się ich właścicielami. Praca, konieczna dla zarabiania na życie, miała być przeżywana w wymiarze solidarności z mieszkańcami miasta, była ona pracą zarobkową i na pół etatu. Bracia pragnęli w ten sposób być solidarni z mieszkańcami miast, wśród których żyli, a jednocześnie kontestatorscy, podkreślając prymat miłości i modlitwy przed bogaceniem się.

Pierwsza liturgia sprawowana była przez dwunastu braci w kościele St Gervais, w uroczystość Wszystkich Świętych, 1-go listopada 1975. Ulotka przygotowana na tę okazję wyjaśniała wybór tej właśnie daty:

Albo nasza przygoda będzie przygodą świętości, albo nie będzie jej wcale.

Odtąd życie ks. Delfieux, który został bratem Pierre-Marie, stało się życiem jego Wspólnoty, którą niestrudzenie prowadził i której przewodził.

8 grudnia 1976 narodziła się z kolei pierwsza wspólnota mniszek. Nawet jeśli bracia i siostry wspólnie sprawowali liturgie, to od samego początku te dwie wspólnoty były wyraźnie samodzielne, zarówno gdy chodzi o miejsce zamieszkania jak i o zarządzanie. Pojawiały się powołania, nie zawsze wystarczająco dojrzałe w tych pierwszych latach, gdy wspólnota precyzowała dopiero i pogłębiała swój charyzmat. Decydujący etap miał miejsce w 1978-1979 roku, gdy Wspólnoty otrzymały imię „Jeruzalem”, imię biblijnego miasta świętego będącego także miastem, w którym Jezus umarł i zmartwychwstał; miastem, gdzie zrodziły się pierwsze wspólnoty chrześcijańskie i miastem, które wedle Apokalipsy, stanie się przybytkiem naszej wieczności. Wówczas Pierre-Marie zapisał duchowość Wspólnot, opierającą się na medytacji Pisma i zdobytym już doświadczeniu. Zostaje to opublikowane w wyd. Cerf pod tytułem „Livre de vie” („Księga Życia”) i wkrótce zostało przetłumaczone na ponad dwadzieścia języków (pierwsze polskie wydanie zatytułowane: „Księga Życia Jeruzalem”, Apostolicum 2012).

Po okresie odkryć i pomyłek – na przykład pierwsza fundacja w Marsylii w 1979, powstała na zaproszenie kard. Etchegaray, nie zdołała się ostać – z początkiem lat 90-tych rozpoczął się okres otwierania nowych fundacji a Wspólnoty liczyły już setkę braci i sióstr. Fundacje powstawały zawsze na zaproszenie biskupa diecezji, do której sprowadzały się Wspólnoty, zgodnie z duchem eklezjologii, będącej owocem prac Soboru Watykańskiego II-go. Za każdym razem jednocześnie powstawała wspólnota braci i sióstr. I tak w 1993 powstała fundacja w Vézelay, będącym swoistym „miastem w drodze”, przez które przewijają się dziesiątki tysięcy turystów i pielgrzymów. W 1995 powstała fundacja w Strasburgu, w 1998 pierwsza fundacja poza granicami Francji – we Florencji. W pierwszych latach XXI wieku rytm ten został przyspieszony: w 2001 powstały wspólnoty na Mont Saint Michel i w Brukseli, w 2004 powstała pierwsza fundacja za Atlantykiem – w Montrealu, w 2006 Wspólnoty zostały zaproszone do Trinità dei Monti w Rzymie, i w końcu w 2009 powstała fundacja w Kolonii a w 2010 w Warszawie. Tę międzynarodowość, nie przewidzianą na początku, wyjaśnić można tym, iż owych 150 braci i sióstr, którzy tworzą obecnie Wspólnoty wywodzi się z około dwudziestu różnych narodowości.

Brat Pierre-Marie był motorem powstawania tych wszystkich nowych fundacji. Wielką uwagę poświęcał on zwłaszcza wystrojowi kościoła, w którym odbywać się miały liturgie. Pragnął on, by kościół był skromny, lecz zawsze piękny. Wiele energii poświęcał upiększaniu kościoła St Gervais i był inicjatorem akcji powstawania witraży, która trwa już od 20 lat. Wiele miłości wkładał również w urządzenie kościoła wspólnot warszawskich, który w całości jest dziełem jego myśli.

Pochłaniało go także inne dzieło – prawnicze. Kościół od samego początku wspierał powstanie Wspólnot powierzając im kościół St Gervais i wzywając je do innych miast. Po długiej pracy redakcyjnej i po zatwierdzeniu przez Kongregację do spraw Życia Konsekrowanego i Nauki Wiary, kard. Jean-Marie Lustiger ostatecznie zatwierdził Konstytucje Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich 31 maja 1996 jako dwa Instytuty Życia Konsekrowanego o inspiracji monastycznej (Instytut Braci Jerozolimskich i Instytut Sióstr Jerozolimskich). Po tym oficjalnym uznaniu Wspólnot przez Kościół odbywały się wybory, na których br. Pierre-Marie został wybrany przeorem generalnym Instytutu Braci. W 2003, w kolejnych wyborach, został wybrany na drugą kadencję.

Jego działalność była szeroka: gdy był w Paryżu kilka razy w tygodniu wygłaszał homilie i spowiadał, regularnie odwiedzał pozostałe, coraz liczniejsze Wspólnoty, głosił konferencje na zewnątrz i wewnątrz Wspólnot, skierowane do braci i sióstr, ale także do licznych grup świeckich, które żyją tą samą duchowością jerozolimską. Był dyrektorem czasopisma Wspólnot „Sources Vives”, do którego pisał liczne artykuły. Opublikował kilka tomów homilii zebranych pod wspólnym tytułem: „Evangéliques” oraz pozycję będącą syntezą charyzmatu Wspólnot: „Moine au coeur de la ville” (Bayard, 2003; polskie wydanie: „Mnich w mieście” Promic 2010).

Po kończeniu drugiej kadencji, zgodnie z Konstytucjami, przeorem generalnym Wspólnoty Braci został wybrany: br. Jean-Christophe Calmon (s. Violaine Divry została wybrana na przeoryszę generalną Sióstr w roku 2010). Pomimo swej choroby, która rozpoczęła się pod koniec 2011 roku, br. Pierre-Marie kontynuował odwiedzanie Wspólnot, nauczanie, głoszenie Dobrej Nowiny. 21 lutego 2013 roku odszedł do Pana w Magdala, w Solonii.