Wybierając modlitwę w sercu miasta pragniesz zaznaczyć, że twoje życie jest w sercu Boga. Nie poślubiłeś monastycyzmu miejskiego z racji solidarności, apostolstwa, czy nawet chęci dawania świadectwa, lecz przede wszystkim dlatego, aby bezinteresownie i nieustannie kontemplować Boga w najpiękniejszym Jego obrazie, którym – bardziej niż samotność, góra, pustynia, czy Świątynia – jest miasto ludzi, będących obliczem Oblicza Bożego i odblaskiem Ikony Chrystusa. Będąc mnichem, mniszką jerozolimską, jesteś w sercu Miasta – Boga. Księga Życia Jeruzalem

Nasze początki 

Na Saharze – w Assekrem w południowej Algierii- w miejscu, gdzie żył kiedyś bł. Karol de Foucauld, francuski ksiądz Pierre-Marie Delfieux spędził dwa lata, mając za jedynych towarzyszy Eucharystię i Pismo święte. Tam zrozumiał, że prawdziwą pustynią dzisiejszego świata są miasta naznaczone samotnością, obojętnością i lękiem. Miasta spragnione ciszy, pokoju i ludzkiej życzliwości. Powrócił wówczas do Paryża z zamiarem zostania mnichem w mieście. „Nasza przygoda będzie przygodą świętości, albo nie będzie jej wcale” – mówił brat Pierre-Marie do pierwszej wspólnoty braci. W uroczystość Wszystkich Świętych 1975 r. po raz pierwszy sprawowali oni liturgię w paryskim kościele Saint-Gervais. Po roku, z tym samym pragnieniem życia „w sercu miasta, w sercu Boga” dołączyły do nich siostry. Dziś mnisi i mniszki jerozolimskie tworzą dwa niezależne instytuty zakonne. Żyją jednak tym samym charyzmatem, tą samą Księgą Życia, która jest ich regułą oraz wspólnie sprawują liturgię.

Bracia i siostry, żyjąc rytmem miasta, starają się jednocześnie żyć zgodnie z Jezusową prośbą: „Ojcze, nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego” (J 17,15). Nie oddziela ich od świata tradycyjna klauzura i nie ślubują stałości miejsca. Ich powołanie jest głęboko zakorzenione w całej mniszej tradycji – zarówno Kościoła Zachodu jak i Wschodu – i jako takie zostało przez Kościół zatwierdzone. Noszą imię patronki wszystkich miast – Jerozolimy, będącej obietnicą Nieba. Dlatego pragną kontemplować Boga w najpiękniejszym Jego obrazie – człowieku, który jest odblaskiem ikony Chrystusa. 

Podobnie jak wielu mieszkańców miasta bracia i siostry nie są właścicielami swych mieszkań, lecz wynajmują je lub korzystają z gościnności diecezji. Utrzymują się z pracy wykonywanej na pół etatu, a resztę czasu przeznaczają na trwanie w celi, modlitwę, lectio divina i posługi wspólnotowe. W ten sposób unikają bogacenia się i solidaryzują się z tymi, którzy nie mają pracy. Starają się być znakiem sprzeciwu w świecie, który zbyt wysoko ceni karierę i dobrobyt. W poniedziałki przeżywają swój cotygodniowy dzień pustyni.

Liturgia

Liturgia śpiewana na cztery głosy stanowi serce życia monastycznego braci i sióstr. Jest ich podstawowym sposobem mówienia miastu o Bogu, głoszenia Jego miłości i Jego piękna, cała nasycona jest zasłuchaniem w Słowo. Właśnie przez piękno tej sprawowanej trzy razy dziennie liturgii, czerpiącej obficie z bogactw zarówno Kościoła Zachodu jak i Wschodu, mnisi i mniszki starają się tworzyć pośrodku miasta oazę pokoju, ciszy i modlitwy. 

Księga Życia Jeruzalem

Brat Pierre-Marie napisał dla swych braci i sióstr Księgę Życia. Choć nie jest to reguła monastyczna w ścisłym tego słowa znaczeniu, stanowi ona jednak ich duchowy przewodnik. Nieustannie czytana, medytowana i komentowana, uczy ona kochać, modlić się, pracować i przyjmować innych. Mówi, jak być czystym, ubogim, posłusznym, pokornym i radosnym – żyjąc w sercu świata, w sercu miasta, w Kościele, jako synowie i córki Jeruzalem. Można powiedzieć, że Księga Życia jest nowym sformułowaniem ideału monastycznego, głęboko zakorzenionym w wielowiekowej tradycji, a jednocześnie dostosowanym do potrzeb dzisiejszego Kościoła i świata. 

Monastyczne Wspólnoty Jerozolimskie, gromadząc braci i siostry z wielu narodowości, są obecne: w Paryżu, Strasburgu, Florencji, Montrealu, Rzymie, Kolonii, Warszawie, a także w Vézelay i na Mont-Saint-Michel (Francja) – w miejscach, które swym pięknem przyciągają tłumy pielgrzymów i turystów. Ich miejsca odosobnienia, położone z dala od gwaru miasta to: Magdala (Francja), Pustelnia św. Barnaby w Gamogni (Włochy), Dom Modlitwy na Górze św. Hilarego (Kanada) oraz Pustelnia Zwiastowania NMP w Poletyłach (Polska), którą współtworzymy nie będac obecnymi w niej na stałe.

Wspólnoty Świeckie

Obok monastycznych instytutów braci i sióstr powstały inne wspólnoty, razem tworząc Rodzinę Jerozolimską. Zakorzenione w Kościele, wszystkie one czerpią z liturgii Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich oraz ich duchowości wyrażonej w Księdze Życia. Jeruzalem, miasto, gdzie wszystko wznosi się ku jedności (Ps 122), jest ich wspólnym imieniem. Wskazuje im ono drogę do Jeruzalem Niebieskiego, „oświetlonego chwałą Boga”, do miasta „którego lampą jest Baranek” (Ap 21,23).